بهروز نام دارم و 23 سال پیش طبیعت، تُفم کرد. از همان روز نخستین تا امروز سرگردان و ولگردم.
شماهایی که به این وبلاگ سر میزنید و خط خطیهایم را میخوانید.
سپاسگزار تانم.
ادامه...
کافه، کافهداری و کافهگردی، دقیقاً برعکسِ کوره، کوره سازی و در کوره
سوزی است. زمانی هیتلر نیز مخالفانش را از کافهها به کوره ها میبُرد و
کباب میکرد. کابلِ بعد از طالبان را با کافههایش میتوان شناخت، پذیرفت و
پسندید و بی کافههایش شهرِ مرده و بی حرکتی خواهد هست که چیزی جز خشونت
در آن نیست. برگشتن مهاجران از ایران در پهلوی نکاتِ دیگری
که با خود داشت یکی هم فرهنگِ کافهداری و کافه گردی را با خود آورد.
فرهنگی پسندیده و نیک که مرهمی هست برای دردها و غم های بسیاری از جوانان
که دغدغه ها و دردهای بیشماری دارند. کافه های کابل که بیشترین آن در
غرب کابل است مکانی صمیمی و راحت برای شهروندان و به ویژه جوانان را فراهم
ساخته است. در پهلوی چای و نوشابه های گازدار، غذاهای سبک و آنچه که در
غرب "فست فود" نامیده می شود. قل قلِ قلیان نیز به گوش میرسد و بیشترین
طرفدار را دارد. شهروندان خسته و گریخته از جنگ و ناراحتی های روانی
درازمدت، لحظه یی در کافه با هم می نشینند و گپ و گفتی را به راه می
اندازند و این نعمتی هست بسیار بزرگ در شهری که هر لحظه بیم آن می رود که
انفجاری صورت گیرد و ترکشی در میان خون، ترت کند. این روزها، حکومت به
بهانه های گوناگونی دست به بستنِ کافه ها زده و بر دربِ بسیاری قفلی سنگین
آویخته، پرسشی که در ذهنِ کافه گردِ بیجای و مکانی چون من پرسه می زند
این است که چی چیزی حکومت را به بستنِ کافه ها واداشته است؟ آیا ضرر و زیان قلیانی که هفتۀ یک بار لب به آن میزنم، بیشتر و بدتر از انتحاری است که در دَم صد تن را به خاک و خون میافگند؟
آیا کشیدن قلیان و سیگار مسئلۀ شخصی و جزو حریم خصوصی افراد نیست؟ این دود
سیگار و قلیان است که آسمانِ کابل را سیاه ساخته یا دودِ موترهای کهنه و
تاریخ تیر شده و هزاران جنراتور فعال که دود و صدای شان زندگی در کابل را
جهنم ساخته است؟ این روزها تیرهای بسیاری به سوی دموکراسی، آزادی بیان و
سایر ارزش های مدنی نشانه می روند و بستنِ کافه ها را نیز می توان از این
دست دانست که خیلی خوب دریافته کافه ها از مراکز اصلی روشنفکری در کابل و
از هسته های مرکزی فعالیت های مدنی و گفتگوهای روشنگری هستند. من آنچه را
که از کافه های کابل فراگرفته ام از دانشگاه نتوانستم و شاید هم آنقدر
گفتمان های روشنفکری در کافه های کابل هست در دانشگاه کابل نیست.
بهروز خاوری
پنجشنبه 23 خردادماه سال 1392 ساعت 10:44 ق.ظ